நடுகல் (நாவல்)
தீபச்செல்வன்
டிஸ்கவரி புக் பேலஸ்
ஈழத்துப் போர்க்காலப்படைப்புகள் கருணையுடன் கைதூக்கி விடப்படுவதும், அவற்றின் கனதிக்கு மீறிய கவனம் கொடுப்பதும் இலக்கிய மீட்பர்களின் சோலியில்லாத அணுகுமுறையாகிவிட்ட பின்னர் சென்னைப் புத்தகச் சந்தையை போர்க்கால இரவுகளின் அச்சத்துடன் கடக்கும் நல்லூழே வாய்த்திருக்கிறது. நம்பகமான புனைவுக்கான புறச்சூழலோ, நுண்தகவற் செறிவோ, படைப்பு மொழி குறித்த ஓர்மையோ, சொல் முறையில் கவனமோ இல்லாத ஆழமில்லாப் படைப்புகள் எப்போதும் வெளிவருபவை. இது அவை குறித்தான புகார்கள் இல்லை. ஆழமும், உள்விரிவுமற்ற குறைப் படைப்புகள் ஈழத்தின் நவீன முகங்களாக உரையாடப்படும்போதும்,போரின்/ போராட்டத்தின் பன்முகவெளியைக் கருணையோடு அணுக வேண்டித் தங்கள் எளிமையான அரசியற் கருத்துகளின் மேல் அறிதற் குறைபாடுகளைச் சுற்றிப் போர்க்காலப் படைப்புகள் எனத் தரும் போது, அவற்றின் படைப்பூக்கமில்லாத அரசியற் பிரச்சாரங்களை அலுப்புடன் வாசிப்பது குறித்த புகார்களே இவை.
தீபச்செல்வனின் ‘நடுகல்’ நாவலும்; ஈழப்போர் என்ற மீளவேண்டியதும், மீளவே முடியாததுமான இரத்தச் சகதிக்குள் தன் கால்களை ஊன்றி மேல் எழுந்துவர முயன்றிருக்கிறது. முயற்சி. முயற்சி என்ற அளவில் பாராட்டக் கூடியது தான். ஆனால் அவரிடம் இருக்கும் போராட்டம் குறித்த ‘சிறுவன் மனநிலை’ மேலெழ முடியாமல் அதே ஈழப்போர்ச் சகதிக்குள் வீழ்ந்து போரின் இரத்தச் சாட்சியமாக இருப்பதாகப் பாவனை செய்கிறது. இது ஈழப்போராட்டத்தை எழுதுவதாகச் சொல்லும் பலரிடமும் இருக்கும் பாவனைக் குறைபாடுதான். அவர்களால் உணர்ச்சிகரமாக மட்டுமே போராட்டத்தை எதிர்கொள்ள முடிகிறது. போராட்டம் என்றால் வேறு தெரிவுகளே இல்லாமல் அதன் எதிர்கால ‘நல்விழைவை’ மட்டுமே கற்பனை செய்ய முடிகிறது. எதிர்கால நல்விழைவுக்காகப் போரைப் புனிதப்படுத்தி அதற்கு எவ்வளவு உடல்களைப் பலியிடவும் தயங்குவதில்லை. போராட்டத்தின் இருட்டும் குழப்பமுமான தெளிவில்லாத பாதை குறித்த அச்சமும், அவற்றின் நிகழ் பேரழிவுகள் குறித்த சிறு சந்தேகமேனும் இருப்பதற்கான தடயங்களும் எழுத்துகளில் இருப்பதில்லை. போரின் நிகழ்கால விழைவுகளின் கோரத்தைக் காட்ட அன்றாடச் சீவியத்திற்கே சிரமப்படும் ஏதிலியான மக்களின் கண்ணீரை உள்ளங்கைகளில் ஏந்தியபடி வருவார்கள். தீபச்செல்வன் நாவலில் தியாக / புனிதப்படுத்தப்பட்ட வித்துடலின் மேல் நடப்பட்டிருக்கும் நடுகல்லை நமக்குக் காட்டுகிறார்கள். நேர்த்தியாகப் பராமரிக்கப்பட்ட சலவைக் கற்களின் அழகில் அல்லது அதன் காவியச்சோகத்தினுள் மூழ்கினால் நடுகல்லின் கீழே புதைந்திருக்கும் உடல்களின் குவியலினுள் இருக்கும் வெறுமையையும், அழிவையும், கசப்பையும், அறிந்து கொள்ள விரும்பாதவர்களாகி போரின் குரூர யதார்த்தத்தின் முன், பின் முதுகு காட்டி நிற்பவர்களாகி விடுவோம் .
கதைசொல்லி விநோதன் போரில் சாவடைந்த அவரது அண்ணனின் நடுகல்லின் நினைவுகளைச் சொல்லிச் செல்கிறார். அந்நடுகல்லைத் தன் மகனின் இருப்பாக நினைவில் பொதிந்திருக்கும் விநோதனின் தாய் நமக்குப் புதியவர் அல்ல. அவர் போராட்டத்தின் ஆரம்ப நாளில் இருந்தே கண்ணீர் உகுக்கும் கண்களுடன் செய்வதறியாது போர்க்களத்தின் விளிம்பில் நடந்து வருபவர். நடுகற்களின் கீழ் புதைக்கபட்ட வித்துடல்கள், உயிரற்ற வெறும் சடலங்கள் மட்டுமல்ல, அவை மறுமையின் மீட்சிக்காக விதைக்கபட்டிருக்கும் வீரியம் மிக்க வித்துகள். ஒரு துளி கருணை மிகுந்த நீராவது அந்த உறங்கும் வித்துகளின் மீது விழுந்தால் அவை உயிர்த்தெழுந்து விடும் என்பது போராட்டகாலக் கதையாடல்கள். ஆனால் எலியா கனெட்டி நடுகற்களை அதிகாரத்தின் மூலக் கூறுகளாகவே அறிமுகம் செய்கிறார் //கல்லறை என்பது விசேஷமான ஒரு மனநிலையைத் தூண்டுகின்றது. இந்த மனநிலையைப் பற்றி நம்மை நாமே ஏமாற்றிக் கொள்ளும் ஒரு கெட்ட பழக்கம் நம்மிடம் உள்ளது. இது பற்றி நாம் எண்ணுகிற வெளிப்படுத்துகிற பெருமிதம் ஒருவிதமான இரகசிய சந்தோஷத்தை, நிறைவை நமக்கு தருகிறது // போராட்ட காலத்தில் அதிகார இருப்பை நினைவுறுத்தும், மறுமையில் மீந்திருப்பதான கற்பனைச் செய்யும் குறியீடுகளாகவுமிருந்த நடுகற்கள், இறுதிப் போர்ப் பேரழிவின் பின்னர் நினைவுகூறலின் சிறு தடயங்களாக எஞ்சியிருக்கின்றன. போரில் உறவுகளை இழந்தவர்களுக்கு அவை சிறு தடயங்களின் நினைவுகூறல் மாத்திரமல்ல.விநோதனின் அம்மா பொதிந்து வைத்திருப்பது போன்ற இறந்தவர்களின் இருப்பும். ஆனால் விநோதனிற்குப் போராட்டத்தின் மேலான சிறுவன் மனநிலையால் நடுகற்களின் மீதான வாஞ்சை போர்-பின் சூழலிலும் குறைவதில்லை. நடுகற்களை உயிர்ப்பிற்கும் கருணை மிகுந்த நீரின் ஊகுத்தலுக்காகக் காத்திருக்கிறார். அவரின் காத்திருத்தல், இழந்த அண்ணனை மீட்டுக்கொள்வதற்குப் பதில் இறந்த காலத்தை மீள் வருவிக்க விரும்புகிறது.
இன விடுதலைக்காகப் போராடச் சென்ற போராளி மற்றும் மகனின் மரணத்தைப் போர்க்களத்தில் ஒத்திவைக்கப் பிரார்த்தனைகளுடன் இருக்கும் தாய் என இரு முரண்பட்ட உணர்வுகளுக்கும், உயிரியல் இருப்புகளுக்குமான போராட்டமுமே நாவலின் களம். மகனின் இலட்சியவாதத்திற்கும், தாயின் நடைமுறை வாழ்விற்கான எத்தனிப்பு இன்னும் விரிவான பின்னணியில் வைத்து உரையாடப்பட வேண்டியவை. அவற்றைத் தீபச்செல்வன் தாய், மகன், தம்பி, தங்கைகளுக்கான உணர்ச்சிகரமான உறவின் பிணைப்பாக உரையாட முயல்கிறார். அதன் பின்னர் எழுதிச் செல்வதெல்லாம் தன் பதின்மங்களின் நம்பிக்கைகளை மட்டுமே. அவையும் போராட்டத்தின் அசுரப் பிரச்சாரங்களை ஒட்டி உருவாகிக் கொண்ட மேம்போக்கான போராட்டம் குறித்த நம்பிக்கைகள். அவை போரை இருமைகளாக மட்டும் நோக்கக்கூடிய நோய்த்தொற்றுடன் கூடிய புரிதலில் இருந்து புடைத்துவரும் நம்பிக்கைகள். போராட்டத்தையொட்டி உருவாக்கப்பட்ட கதையாடல்களையும் நம்பிக்கைகளையும் தான் கண்டடைந்த உண்மைகளாகத் தீபச்செல்வன் எழுதியிருப்பதைப் படிக்க நமக்கு அலுப்பே வருகிறது. அது போரின் கதைகள் குறித்தான அலுப்பு அல்ல போராட்டத்தை இன்னும் எப்படி எதிர்கொள்கிறோம் என்பது குறித்தான சலிப்பு!
இறந்து போன தனது அண்ணனுடைய புகைப்படம் / நடுக்கல்லை தேடிச் செல்லும் விநோதன் முடிவில் கண்டடையும் தரிசனம் நமக்கு அயர்ச்சி தருவது. அது முப்பது வருடப் போராட்டத்தின் பொதுமனநிலையையொட்டி உருவாக்கிய மேம்போக்கான புரிதல் சார்ந்தது. விநோதன் தன் பதின்மங்களின் சிறுவனாகப் போராட்டத்தைப் புனிதமானதாக- தூயதாக- விடுதலைக்கான ஒற்றையடிப் பாதையாக புரிந்து கொள்வதிலும் தவறுகள் இல்லை. ஆனால் அவன் போர் முடிந்த பின்னரும், பல்கலைக்கழகம் சென்று முதிர்ந்த அனுபவங்கள் கிடைத்த பின்னரும் அதே ‘சிறுவன் மனநிலையுடன்’ போராட்டத்தை அணுகுவதும், போராட்டத்தின் தற்சிதைவுக்கான காரணத்தை இன்னும் எதிர்த் தரப்பிடம் தேடிக் கொண்டிருப்பதும் மேம்போக்கானது. அந்நோய்தொற்றுடன் கூடிய பார்வையாலேயே தீபச்செல்வனால் இறுதிப் போரின் பின் இராணுவத்துடன் சேர்ந்து இயங்கும் முன்னாள் போராளி நண்பனைத் துரோகியாக இனம் காட்ட முடிகிறது. இன்னும் போராட்டத்தைக் காட்டிக் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிற துரோகியாக்குகிறார். உயிரிழந்து போன போராளிகளைப் புனிதமாக அணுகும் அவரால், இறுதிப்போரில் போராளி நண்பனின் உயிரின் பிழைத்திருப்பு நண்பனைத் துரோகியாக்கிவிட்டு தன் தோல்வியின் குற்றவுணர்வை துடைத்துக் கொள்ள முடிகிறது. குறைந்த பட்சம் நண்பனை பின்-போர்க்காலச் சிதைவுகளின் எச்சமாக உரையாடக் கூடத் தீபச்செல்வன் செல்லவேண்டிய தூரம் மிகத் தொலைவானது.
பிரேம் (பின்னுரையில்) தீபச்செல்வனின் தன் வரலாறாக நாவலை வாசிக்கிறார். ஆனால் நாவலை, தன்வரலாறாக வாசித்தால் அபத்தமானதும், உருமறைப்புச் செய்யப்பட்ட பின் பாதிகளுடனும் கூடிய பழுதான பிரதியாக இருக்கும். தீபச்செல்வனால் கருந்திரையிட்டு மறைக்கப்பட்ட அவருடைய தன்வரலாற்றின் பின் பகுதிதான் நுண்ணுணர்வுள்ள நல்ல படைப்பாளியாக அவர் உரையாடி இருக்க வேண்டிய நல்ல இலக்கியத்திற்கான சத்தான பகுதி. ஆனால் அவரின் பிரச்சாரப் புடைப்புகளின் நோய்க்கூறு அவற்றை மறைத்துவிட்டு உரையாடவே முற்படும். அவர் உண்மைகளைத் தேடும் படைப்பாளியாகவோ, தான் கண்ட உண்மைகளைத் திரித்துக் கூறும் படைப்பாளியோ ஆக்குவதும் இந்தக் கருந்திரையிட்ட உருமறைப்புத்தான். கருந்திரையிட்டு மறைக்கப்பட்ட இடத்தில் தன்வரலாறு தனது ஆன்ம ஒளியை (அப்படி ஒன்று இருந்தால்) இழந்து கூழாங்கற்கள் ஆகிவிடுகின்றன. இனவாதம் எனும் காட்டாற்றின் நீரோட்டத்தால் வழுவழுப்பாக்கப்பட்ட கூழாங்கற்கள்.
தீபச்செல்வனின் அண்ணன் போராட்டம் மீதிருந்த வேட்கையால் போராடச் சென்று, விடுதலைக்காகத் தன்னைப் பலியிட்டுக் கொண்டவர். ஆனால் அவரின் தங்கை தோல்வி தவிர்க்கவே முடியாது எனத் திட்டவட்டமாகத் தெரிந்த புலிகளின் நெருக்கடியான இறுதிக் கட்டத்தின் போது வலுக்கட்டாயமாகப் பிடிக்கப்பட்டு, அடிப்படைப் பயிற்சிகள் கூட இல்லாமல் போரின் முன் களத்திற்கு அனுப்பப்பட்டவர். இந்த இலட்சியவாத அண்ணன் – வலுக்கட்டாயமாக அனுப்பப்பட்ட தங்கை என்ற இரு எதிரீடுகளையும் கொண்ட போர்க்களத்தை அவர் உரையாடியிருந்தால் தன்வரலாறு / நாவல் தொட்டிருக்கக் கூடிய தளம் வேறு. வீரச்சாவடைந்து நடுகல் நடப்பட்டுப் புனிதமாகப்பட்ட அண்ணனின் உயிர்ப்பலியும், கருந்திரையிடப்பட்டு மறைக்கப்பட்ட தங்கையின் பின் பாதியும் கொள்ளும் முரணே ஈழ யுத்தத்தின் கள யதார்த்தம். அண்ணனின் போராட்டக் களம் இலட்சியவாதத்தால் உந்தபட்ட வீர-தீரங்களும் தியாகங்களும் பலியிடலுமான கதையாடல்கள் நிறைந்திருந்த இலட்சியவாதக்களம். தங்கையின் போராட்டக் களமோ வீழ்ச்சியையும் மட்டற்ற கசப்பையும் நிர்க்கதியையும் வலிந்து திணித்த சாவின் களம். இரு முரண் களங்களின் போதும் இருந்த முன் களத்தின் பெருந்திளைப்பும், பின்-களத்தின் தத்தளிப்புகளும், கையறு நிலையையும் உரையாடாத புனிதமாகப்பட்ட ஒரு பக்க வரலாறை, பிரேம் ஒட்டு மொத்தத் தமிழினத்துக்குமான காவிய சோகமாகவும், துன்பியலாகவும் வாசிக்க முயல்கிறார். பிரேம் முன்வைக்கும் ஈழம் குறித்த கருத்துகளின் போதாமை இது. அவர் புலிகளின் போராட்டத்தை ஒட்டு மொத்தத் தமிழ் மக்களுக்குமான போராட்டமாக உரையாட விழைகிறார், அழிவை முழு ஈழத் தமிழர்களுக்குமான மரணத்தின் துன்பியலாகச் சட்டகங்கள் இடுகிறார். இலங்கைத் தமிழர்களினுள் இழையோடியிருந்த பன்மையான போராட்டச் சாத்தியங்களைக் கவனமாக விலக்கிவிட்டு புலிகளின் போராட்டத்தை ஒட்டுமொத்த தமிழினத்துக்கும் துன்பியலாக உரையாட விழைவதே அடிப்படையில் கோளாறானது. போராட்டம் ஓர் இனத்தின் விடுதலைக்கானதாக ஆரம்பித்திருந்தாலும் அது வெகு விரைவிலேயே தன் எல்லைகளைக் குறுக்கிக் கொண்டுவிட்டது. முடிவில் எவ்வளவு உயிர்களைப் பலியிட்டும் பிரபாகரனை மட்டும் காப்பாற்றினால் போதும் என்று தன் கழுத்தில் சுருக்கிட்டு, ஒரு அமைப்பின் அதிகாரத்திற்கான போராட்டமாகச் சிறுத்துப் போனதை பிரேம் அறியாதவர் இல்லை.
பிரேம், மறைக்கப்பட்ட பின்பாதியுடன் கூடிய தன்வரலாற்றை மொத்தத் தமிழர்களின் விடுதலைக்கான சர்வரோக நிவாரணியாக உரையாட விழைந்தால் அவரிற்கு ஹினெர் சலீம்-ன் ‘அப்பாவின் துப்பாக்கி’ (தமிழில் :சு.ஆ. வெங்கட சுப்புராய நாயகர்) என்ற தன்வரலாற்றைப் பரிந்துரைக்க முடியும். தோற்றுப்போன, ஒரே இரவில் தன் குடும்பத்தில் ஏழுபேரை இழந்த குர்து அகதி ஹினெர் சலீமின் அசல் கதை. ஹினெர் சலீமிற்கு தளபதி பர்ஸானின் அந்தரங்கத் தொடர்பாளராக இருந்த அவனுடைய அப்பாவின், விமானங்களைச் சுட்டு வீழ்த்தக் கூடிய பழைய ‘புருனோ’ துப்பாக்கி பெருமையின் குறியீடோ, துன்பியலின் சட்டகமோ அல்ல. அவன் தன்னை மீட்டுக் கொள்வதற்கும், தொகுத்துக் கொள்வதற்குமான ஏற்பாடு மட்டுமே. அகதியாக வெளியேறும் போதில், தான் நேசித்த குர்திஸ்தான் பக்கமாகத் திரும்பி நின்று உரக்கச் சொல்கிறான் ‘ஆசத் ஆகிய நான் இன்னமும் சின்னப் பையன் இல்லை…’. ஆனால் பிரேமும், தீபச்செல்வனும் இன்னமும் ஈழபோர்க்களத்தில் சின்னப் பையன்களாகத்தான் இருக்க விழைகிறார்கள்.
நடுகல் நாவல், அதன் அரசியல் உள்ளடக்கம் தவிர்த்து ஓர் இலக்கியப் பிரதியாக பயணப்பட வேண்டிய ஆழம் இன்னும் அதிகம். அதற்கு நாவல் குறித்த ஓர்மையும், நாவல் நெடுங்கதை இல்லை என்ற தெளிவும் வேண்டும். நாவலின் சாரத்தைத் தோரயமாகத் தொகுத்தாலும் அது படைப்பளியின் விமர்சனப் பார்வையூடாகக் திரளும் முரண்களினூடே நகர்ந்து செல்கிறது. போர்க்களத்தில் முயங்கிக் கிடந்த ஊடும்பாவுமான கதைவெளியும், பல குரல்களிற்கான களமும், விவாதித்துச் செல்ல முடியுமான மொழியையும் இல்லாத நெடுங்கதை போன்ற ஈழப் போர்க்கால நாவல்களின் யதார்த்தவாதச் சொல் முறை, ஒரு கட்டத்தின் பின்னர் நம்பகமான புனைவின் சாத்தியத்தை இழந்து போராட்டத்தின் குறை சாட்சியங்களாக இருந்தால் மட்டும் போதும் என்று அடம் பிடிக்க முனைகின்றன. நமக்குத் தேவை குறை சாட்சியங்கள் அல்ல, சாட்சியங்களில் இருந்து உருவாக்கும் நல்ல புனைவுகள். புனைவுகளில் செய்ய வேண்டியது நல்ல படைப்பூக்கமான தேய்வழக்குகளைத் விலக்கிய மொழிதல்களை, வாசிப்பவரின் நிகர்வாழ்வாக மடை மாற்றிவிடக்கூடிய நல்ல படைப்புக்களை.