எமக்கு நிகழாதவரை எல்லாமும் வேடிக்கைதான்.

இக்கட்டுரையில் இலக்கிய/அரசியற் செயற்பாட்டளர்களின் பெயர் நேரடியாகவே குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறது. இது அவர்களின் இலக்கியச் செயற்பாடு குறித்த என் துணிபு. பொது வெளியில் அவர்களை தகுதிநீக்கம் செய்து கொள்வதற்கான உள்நோக்கம் அற்றது. இலக்கியத்தின் மீதான கருசனையினால் மட்டுமே பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது. இதனைத் தப்பிதலாக எடுத்துக் கொள்வது அவரவரின் வசதிக்குட்பட்டது.

 அகரமுதல்வனின் ’சாகாள்’ சிறுகதையின் அடிப்படைப் பிரச்சனையையும், அது பேச / கட்டமைக்க விழையும் அரசியல் யதார்த்தத்தையும் பலர் புரிந்து கொள்ளவில்லை.  அக்கதையைக் கண்டிப்பவர்களைப் புனிதங்களை உடைக்க அச்சப்படுபவர்களாவும், போராளிகளைக் கொச்சைப்படுத்துவதை தாங்கிக் கொள்ள முடியாதவர்களாகவும் புரிந்து கொண்டு எதிர்வினையாற்றுகிறார்கள். உண்மையில் அகரமுதல்வனின் கதை இலங்கை இராணுவ /  அரச பயங்கரவாதத்தை யதார்த்தமாகச் சித்திரித்து அம்பலப்படுத்துவதாத் தோற்றங் கொடுக்கும் மோசமான கதை. அது அரச பயங்கரவாதத்தைச் சொல்கிறேன் பார் என வெற்றுக் கோசமிடும் பாசாங்கான கதை. இந்தப் போலிப்பாசங்கின் கண்ணீர்த் துளியிற்தான் பலரின் ஆன்மா அல்லாடுகிறது.   அது தட்டையான கதை என்பதனை – அது மோசமான சிங்கள இனவாதத்தின் எதிரொலியான தமிழினவாதம் பேசுகிறது – முஸ்லீம்களை மோசமாகச் சித்திரிக்கிறது –  என்பதனைத் தரவுகளுடன் நிறுவமுடியும். அது இங்கு வீண் வேலை.