01. சமாதானத்தின் தூதுவர்கள் 22.02.2002. அதுவொரு வெள்ளிக்கிழமையின் உலர்ந்த மதியம். ஊரார் சமாதானத்தின் மகிழ்ச்சி மிதக்கும் கண்களுடன் தார் வீதி எங்கும்  அலைந்து திரிந்தபடி இருந்தனர். வீதியின் குறுக்காக இருந்த பழைய கல் மதகுக் கட்டில் அமர்ந்திருந்த சுடலையின் கண்கள் சமாதானத்தின் மகிழ்ச்சியை அச்சத்துடன் வேடிக்கை பார்த்தபடி இருந்தன. சாரத்தை ஒதுக்கி ஒரு பக்கமாகக் குந்தி இருந்த அவரது கண்களில் எஞ்சிய போதை மெல்லிய சிவப்புத் தணலாக ஒளிர்ந்தபடி இருந்தது. அவருடைய போதையில் கலங்கிய கண்களின் முன்னால்

  என்னுடைய அபிப்பிராயத்தில் நீங்கள் உங்கள் சமூக ஒழுங்கை மாற்றாவிட்டால் மிகக் குறைந்த அளவிலான முன்னேற்றத்தையே நீங்கள் அடைய முடியும் என்பதில் எந்த அய்யமும் இல்லை. தற்பாதுகாப்பிற்கோ இல்லை  தாக்குதலுக்கோ உங்கள் சமூகத்தை நீங்கள் ஒன்றுதிரட்டவே முடியாது.  சாதியின் அஸ்திவாரத்தின் மேல் நீங்கள் எதையுமே கட்டியெழுப்ப முடியாது. நீங்கள் ஒரு தேசத்தைக் கட்ட முடியாது. ஒரு அறிவியலைக் கட்ட முடியாது. சாதியின் அஸ்திவாரத்தின் மேல் நீங்கள் கட்டும் எதுவும் விரிசல் விடும்; மேலும் அது எப்போதும் முழுமையடையாது.   

காட்சி  / ஒன்று ஏழுவருடங்களின் முன்னொரு குளிர் காலத்தில் பிரான்ஸ் வந்த போது மூன்றாம் உலக நாடொன்றின் கிராமப்புறத்தானிற்கு இருக்கும் அத்தனை எதிர்பார்ப்புகளும் என்னுள் இருந்தன. முதலில் நல்லதொரு வேலை தேடிவிட்டு பின்னர் சாவகாசமாக இருக்கலாம் என்ற நினைப்பே மிகுந்திருந்தது. நல்ல வேலை என்பது குதிரைக் கொம்பாக இருந்த காலம்.